22.12.2022 | Maja Janowiak

Nowelizacja Ustawy o prawach konsumenta i Kodeksu cywilnego – wejście w życie 1 stycznia 2023 r.

Od 1 stycznia 2023 r. wchodzi w życie istotna nowelizacja ustawy o prawach konsumenta i Kodeksu cywilnego. Jednym z najważniejszych elementów nowelizacji jest zmiana przepisów o rękojmi oraz wprowadzenie pewnych minimalnych uprawnień konsumenta w zakresie gwarancji. W niniejszym artykule przedstawiamy najważniejsze zmiany, które czekają nas w noworocznej rzeczywistości.

Wprowadzenie

Całość uprawnień konsumenta, dotychczas uregulowana w Kodeksie cywilnym i nazwana po prostu rękojmią za wady, po nowelizacji została „przeniesiona” do ustawy o prawach konsumenta i nie jest już nazywana rękojmią. Od 1 stycznia 2023 r. rękojmia za wady z znaczeniu uprawnień przysługujących kupującemu – konsumentowi to „uprawnienia przysługujące konsumentowi w przypadku niezgodności towaru z umową”. Ustawa o prawach konsumenta po nowelizacji nie posługuje się terminem „rękojmia”.  Obecna rękojmia pozostaje w Kodeksie cywilnym, ale dotyczy sprzedaży niewykonywanej na rzecz konsumenta. W praktyce będzie więc regulować tylko uprawnienia przysługujące kupującemu będącemu przedsiębiorcą. Poniższe opracowanie, dla jasności wywodu, nadal posługuje się terminem „rękojmia”, ze wskazaniem czy chodzi o sprzedaż B2C, czy B2B.

Należy także podkreślić, że nowelizacja usuwa z Kodeksu cywilnego przepisy o roszczeniach sprzedawcy w związku z wadliwością rzeczy sprzedanej i nie wprowadza w tym zakresie żadnych nowych przepisów. Oznacza to, że w przypadku roszczeń regresowych sprzedawcy wobec poprzedniego sprzedawcy od 1 stycznia 2023 r. obowiązywać będą przepisy ogólne, w tym przepisy o rękojmi z Kodeksu cywilnego.

Od 1 stycznia 2023 r. jeśli przedsiębiorca nie prowadzi sprzedaży na rzecz konsumenta, lecz na rzecz innego przedsiębiorcy, to nowelizacja w zakresie nowych przepisów o uprawnieniach przysługujących konsumentowi z tytułu niezgodności towaru z umową, nie dotyczy bezpośrednio takiego sprzedającego przedsiębiorcy. Nowelizacja może dotyczyć takiego sprzedającego przedsiębiorcy pośrednio, jeśli umowy handlowe zawarte z jego kontrahentami dokonującymi dalszej odsprzedaży na rzecz konsumentów, „przenoszą” odpowiedzialność z tytułu tej dalszej odsprzedaży na pierwszego sprzedającego lub nakładają na niego obowiązki związane z dalszym „obsługiwaniem” reklamacji konsumenckich. Nie jest to jednak odpowiedzialność bezpośrednia wobec konsumenta.

Odpowiedzialność bezpośrednia będzie nadal obowiązywała w przypadku gwarancji – po prostu między gwarantem a kupującym, w tym konsumentem.

Zmiana miejsca legislacji – rękojmia na podstawie dodanych przepisów ustawy o prawach konsumenta, a nie na podstawie dotychczasowych przepisów Kodeksu cywilnego

Dotychczas zagadnienie rękojmi w sprzedaży przez przedsiębiorcę na rzecz konsumenta uregulowane było w Kodeksie cywilnym (art. 556 – 576). Od 1 stycznia 2023 r. w razie braku zgodności towaru z umową konsumentowi przysługują uprawnienia określone w nowym dodanym rozdziale ustawy o prawach konsumenta (rozdział 5a).  Do umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru na konsumenta, w tym w szczególności umów sprzedaży, umów dostawy oraz umów  dzieło będące towarem, nie stosuje się dotychczasowych przepisów Kodeksu cywilnego zawartych w art. 556 – 576 Kodeksu cywilnego.

Nowa definicja przedmiotu rękojmi – pojęcie „towaru” zamiast „rzeczy”

Obecnie w kontekście rękojmi posługujemy się pojęciem „rzeczy sprzedanej”. Mówimy o niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. Nowelizacja zastępuje pojęcie rzeczy – towarem. Według nowelizacji towar to rzecz ruchoma, a także woda, gaz i energia elektryczna, w przypadku gdy są oferowane do sprzedaży w określonej objętości lub ilości. Dla sprzedawcy zajmującego się po prostu obrotem rzeczami ruchomymi ta zmiana nie ma znaczenia.

Nowa definicja zgodności z umową

  • Obecne przepisy – niezgodność z umową (ujęcie negatywne)

Według dotychczasowych przepisów sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną.

Wada fizyczna zaś polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

– nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

– nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;

– nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;

– została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Jeżeli kupującym jest konsument, na równi z zapewnieniem sprzedawcy traktuje się publiczne zapewnienia producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która wprowadza rzecz do obrotu w zakresie swojej działalności gospodarczej, oraz osoby, która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent.

Rzecz sprzedana ma wadę fizyczną także w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy.

  • Nowe przepisy – zgodność z umową (ujęcie pozytywne)

Nowe przepisy nie zawierają przykładów niezgodności z umową, lecz podają warunki zgodności z umową (ujęcie pozytywne zamiast negatywnego). Towar musi więc spełniać te warunki, aby został uznany za zgodny z umową. I tak, według art. 43b znowelizowanej ustawy o prawach konsumenta:

Art. 43b

1. Towar jest zgodny z umową, jeżeli zgodne z umową pozostają w szczególności jego:
1) opis, rodzaj, ilość, jakość, kompletność i funkcjonalność, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również kompatybilność, interoperacyjność i dostępność aktualizacji;
2) przydatność do szczególnego celu, do którego jest potrzebny konsumentowi, o którym konsument powiadomił przedsiębiorcę najpóźniej w chwili zawarcia umowy i który przedsiębiorca zaakceptował.
2. Ponadto towar, aby został uznany za zgodny z umową, musi:
1) nadawać się do celów, do których zazwyczaj używa się towaru tego rodzaju, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, norm technicznych lub dobrych praktyk;
2) występować w takiej ilości i mieć takie cechy, w tym trwałość i bezpieczeństwo, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również funkcjonalność i kompatybilność, jakie są typowe dla towaru tego rodzaju i których konsument może rozsądnie oczekiwać, biorąc pod uwagę charakter towaru oraz publiczne zapewnienie złożone przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, w szczególności w reklamie lub na etykiecie, chyba że przedsiębiorca wykaże, że:
a) nie wiedział o danym publicznym zapewnieniu i oceniając rozsądnie, nie mógł o nim wiedzieć,
b) przed zawarciem umowy publiczne zapewnienie zostało sprostowane z zachowaniem warunków i formy, w jakich publiczne zapewnienie zostało złożone, lub w porównywalny sposób,
c) publiczne zapewnienie nie miało wpływu na decyzję konsumenta o zawarciu umowy;
3) być dostarczany z opakowaniem, akcesoriami i instrukcjami, których dostarczenia konsument może rozsądnie oczekiwać;
4) być takiej samej jakości jak próbka lub wzór, które przedsiębiorca udostępnił konsumentowi przed zawarciem umowy, i odpowiadać opisowi takiej próbki lub takiego wzoru.”

Uprawnieni z rękojmi

Podmiotami uprawniony z rękojmi uregulowanej w ustawie o prawach konsumenta od 1 stycznia 2023 r. będą konsumenci oraz osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie ma ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Zatem, nowe przepisy o rękojmi będą miały zastosowanie zarówno po prostu do konsumentów, ale także do osób fizycznych nabywających towar opisanych w zdaniu poprzednim.

Przykładem może być sprzedaż zwykłej lampy sufitowej na rzecz lekarza, który wykorzysta ją w swoim gabinecie.

Hierarchia uprawnień w przypadku niezgodności towaru z umową

Konsument w pierwszej kolejności będzie mógł domagać się przywrócenia zgodności towaru z umową przez jego naprawę lub wymianę, a dopiero później, jeśli naprawa lub wymiana okażą się np. nieopłacalne, będzie mógł złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo o odstąpieniu od umowy.

  •  Naprawa lub wymiana towaru po nowelizacji

Art. 43d

1. Jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może żądać jego naprawy lub wymiany.
2. Przedsiębiorca może dokonać wymiany, gdy konsument żąda naprawy, lub przedsiębiorca może dokonać naprawy, gdy konsument żąda wymiany, jeżeli doprowadzenie do zgodności towaru z umową w sposób wybrany przez konsumenta jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy. Jeżeli naprawa i wymiana są niemożliwe lub wymagałyby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy, może on odmówić doprowadzenia towaru do zgodności z umową.
3. Przy ocenie nadmierności kosztów dla przedsiębiorcy uwzględnia się wszelkie okoliczności sprawy, w szczególności znaczenie braku zgodności towaru z umową, wartość towaru zgodnego z umową oraz nadmierne niedogodności dla konsumenta powstałe wskutek zmiany sposobu doprowadzenia towaru do zgodności z umową.
4. Przedsiębiorca dokonuje naprawy lub wymiany w rozsądnym czasie od chwili, w której przedsiębiorca został poinformowany przez konsumenta o braku zgodności z umową, i bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta, uwzględniając specyfikę towaru oraz cel, w jakim konsument go nabył. Koszty naprawy lub wymiany, w tym w szczególności koszty opłat pocztowych, przewozu, robocizny i materiałów, ponosi przedsiębiorca.
5. Konsument udostępnia przedsiębiorcy towar podlegający naprawie lub wymianie. Przedsiębiorca odbiera od konsumenta towar na swój koszt.
6. Jeżeli towar został zamontowany przed ujawnieniem się braku zgodności towaru z umową, przedsiębiorca demontuje towar oraz montuje go ponownie po dokonaniu naprawy lub wymiany albo zleca wykonanie tych czynności na swój koszt.
7. Konsument nie jest zobowiązany do zapłaty za zwykłe korzystanie z towaru, który następnie został wymieniony.

  • Oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy po nowelizacji

Art. 43e

1. Jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, gdy:
1) przedsiębiorca odmówił doprowadzenia towaru do zgodności z umową zgodnie z art. 43d ust. 2;
2) przedsiębiorca nie doprowadził towaru do zgodności z umową zgodnie z art. 43d ust. 4-6;
3) brak zgodności towaru z umową występuje nadal, mimo że przedsiębiorca próbował doprowadzić towar do zgodności z umową;
4) brak zgodności towaru z umową jest na tyle istotny, że uzasadnia obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy bez uprzedniego skorzystania ze środków ochrony określonych w art. 43d;
5) z oświadczenia przedsiębiorcy lub okoliczności wyraźnie wynika, że nie doprowadzi on towaru do zgodności z umową w rozsądnym czasie lub bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta.
2. Obniżona cena musi pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość towaru niezgodnego z umową pozostaje do wartości towaru zgodnego z umową.
3. Przedsiębiorca zwraca konsumentowi kwoty należne wskutek skorzystania z prawa obniżenia ceny niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania oświadczenia konsumenta o obniżeniu ceny.
4. Konsument nie może odstąpić od umowy, jeżeli brak zgodności towaru z umową jest nieistotny. Domniemywa się, że brak zgodności towaru z umową jest istotny.
5. Jeżeli brak zgodności z umową dotyczy jedynie niektórych towarów dostarczonych na podstawie umowy konsument może odstąpić od umowy jedynie w odniesieniu do tych towarów, a także w odniesieniu do innych towarów nabytych przez konsumenta wraz z towarami niezgodnymi z umową, jeżeli nie można rozsądnie oczekiwać, aby konsument zgodził się zatrzymać wyłącznie towary zgodne z umową.
6. W razie odstąpienia od umowy konsument niezwłocznie zwraca towar przedsiębiorcy na jego koszt. Przedsiębiorca zwraca konsumentowi cenę niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania towaru lub dowodu jego odesłania.
7. Przedsiębiorca dokonuje zwrotu ceny przy użyciu takiego samego sposobu zapłaty, jakiego użył konsument, chyba że konsument wyraźnie zgodził się na inny sposób zwrotu, który nie wiąże się dla niego z żadnymi kosztami.
Art. 43f. Konsument może powstrzymać się z zapłatą ceny do chwili wykonania przez przedsiębiorcę obowiązków wynikających z art. 43d i art. 43e

Okres rękojmi

Nowelizacja wprowadza nowy dłuższy okres przedawnienia roszczeń przysługujących konsumentowi na podstawie rękojmi.  Obecnie sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat od dnia wydania rzeczy kupującemu. Roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy na wolną od wad przedawnia się w upływem roku od dnia stwierdzenia wady, przy czym w przypadku konsumenta bieg terminu przedawnienia nie może zakończyć się przed upływem dwóch lat od dnia wydania rzeczy. Można zatem w skrócie podsumować, że obecnie w przypadku konsumenta maksymalny okres przedawnienia roszczenia o usunięcie wady lub wymianę rzeczy na wolną od wad wynosi trzy lata.

Nowelizacja znacznie wydłuża okres przedawnienia roszczeń konsumenta. Od 1 stycznia 2023 r. przedsiębiorca będzie ponosił odpowiedzialność za brak zgodności towaru z umową istniejący w chwili dostarczenia towaru i ujawniony w ciągu dwóch lat od tej chwili. Domniemywa się nadto, że brak zgodności towaru z umową, który ujawnił się przed upływem dwóch lat od chwili dostarczenia towaru, istniał w chwili jego dostarczenia, o ile nie zostanie udowodnione inaczej lub domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towaru lub charakterem braku zgodności towaru z umową. W nowelizacji brak jednak szczególnego przepisu o okresie przedawnienia roszczeń konsumenta z tytułu braku zgodności towaru z umową. Oznacza to, że zastosowane muszą być przepisy ogólne Kodeksu cywilnego, tj. art. 118, według którego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej (a nie stanowi), termin przedawnienia wynosi sześć lat i ulega „automatycznemu” przedłużeniu do ostatniego dnia roku kalendarzowego, a więc w praktyce będzie nawet dłuższy niż sześć lat. 

Sumując powyższe terminy należy dojść do wniosku, że maksymalny okres odpowiedzialności przedsiębiorcy w ramach nowej rękojmi może wynieść nawet przeszło 8 lat. Wystarczy, że brak zgodności towaru z umową zostanie ujawniony w ostatnim dniu „pierwszego” dwuletniego okresu od wydania towaru. Wówczas okres sześcioletniego przedawnienia zaczyna biec od tego dnia, co łącznie da maksymalny okres ośmiu lat, w których przedsiębiorca powinien liczyć się z ryzykiem otrzymania wezwania do wykonania żądań konsumenta. Okres sześciu lat ulega „automatycznemu” przedłużeniu do końca roku kalendarzowego.

Powyższy przykład jest oczywiście absolutnie skrajny, ale ilustruje doniosłość przedłużenia okresu przedawnienia po nowelizacji.

Domniemanie braku zgodności towaru z umową – wydłużenie okresu domniemania

Obecnie, na podstawie art. 5562 Kodeksu cywilnego, jeżeli kupującym jest konsument, a wada fizyczna została stwierdzona przez upływem roku od dnia wydania rzeczy sprzedanej, domniemywa się, że wada lub jej przyczyna istniała w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego, a więc w zasadzie w chwili wydania rzeczy. Oznacza to, że na sprzedawcy spoczywa ciężar udowodnienia, iż wada lub jej przyczyna nie istniała w chwili wydania rzeczy. W praktyce więc konsument, jeśli stwierdzi wadę prze upływem roku od odebrania rzeczy, ma potencjalnie silniejszą pozycję niż przedsiębiorca. Wystarczy, że wykaże istnienie wady. Sprzedawca, żeby uniknąć odpowiedzialności, musi w takiej sytuacji udowodnić, że wada nie istniała w chwili wydania rzeczy.

Nowelizacja także zawiera podobne domniemanie wzmacniające pozycję konsumenta. Okres obowiązywania domniemania został jednak wydłużony do dwóch lat. Domniemywa się, że brak zgodności towaru z umową, który ujawnił się przed upływem dwóch lat (a nie przed upływem roku, jak według obecnych przepisów) od chwili dostarczenia towaru, istniał w chwili jego dostarczenia. Na przedsiębiorcy spoczywa ciężar obalenia tego domniemania poprzez udowodnienie, że brak zgodności z umową nie istniał w chwili wydania towaru. Przedsiębiorca może także wykazywać, że domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towaru lub charakterem braku zgodności towaru z umową. Przykładem może być sytuacja, kiedy rzekomy brak zgodności towaru z umową wynika po prostu z mechanicznego uszkodzenia rzeczy na skutek jej nieprawidłowego używania. Rzecz uległa uszkodzeniu nie dlatego, że była wadliwa od początku, lecz dlatego, że była użytkowana np. w celu, do jakiego nie ma ona zastosowania albo np. w nieodpowiedni sposób.

Art. 43c

 1. Przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za brak zgodności towaru z umową istniejący w chwili jego dostarczenia i ujawniony w ciągu dwóch lat od tej chwili, chyba że termin przydatności towaru do użycia, określony przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, jest dłuższy. Domniemywa się, że brak zgodności towaru z umową, który ujawnił się przed upływem dwóch lat od chwili dostarczenia towaru, istniał w chwili jego dostarczenia, o ile nie zostanie udowodnione inaczej lub domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towaru lub charakterem braku zgodności towaru z umową.

Termin odpowiedzi na reklamację

Zgodnie ze znowelizowanym art. 7a ustawy o prawach konsumenta, przedsiębiorca jest zobowiązany udzielić odpowiedzi na reklamację konsumenta w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania. Brak odpowiedzi we wskazanym terminie oznacza uznanie reklamacji. Odpowiedź powinna być udzielona na papierze lub na innym trwałym nośniku. Trwały nośnik to według definicji ustawowej materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanym informacji w niezmienionej postaci. E-mail jest uznawany za trwały nośnik.

Rękojmia przy sprzedaży B2B

Obecne przepisy Kodeksu cywilnego regulowały zarówno rękojmię w relacji przedsiębiorca – konsument, jak i w relacji przedsiębiorca – przedsiębiorca. Ponieważ nowelizacja wyłącza stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego do sprzedaży w relacji przedsiębiorca – konsument, przepisy Kodeksu cywilnego „automatycznie” będą dotyczyć tylko rękojmi w relacji przedsiębiorca – przedsiębiorca. Nowelizacja Kodeksu cywilnego polega więc na usunięciu przepisów regulujących rozbieżności między uprawnieniami kupującego będącego konsumentem a kupującego będącego przedsiębiorcą.

Ponadto, nowe przepisy zastępują zbiorcze pojęcie „wady fizycznej lub prawnej” po prostu pojęciem „wady”. W aspekcie praktycznym trzeba zatem podsumować, że od 1 stycznia 2023 r. rękojmia przy sprzedaży wykonywanej przez przedsiębiorcę na rzecz konsumenta podlegać będzie wyżej przywołanym przepisom ustawy o prawach konsumenta, a rękojmia przy sprzedaży wykonywanej przez przedsiębiorcę na rzecz przedsiębiorcy podlegać będzie przepisom Kodeksu cywilnego.

Gwarancja trwałości udzielana konsumentowi

Udzielenie gwarancji nadal zależy od swobodnej decyzji przedsiębiorcy. Nowelizacja ustawy o prawach konsumenta wprowadza jednak pewne uprawnienia minimalne, które muszą być przyznane konsumentowi w przypadku gwarancji trwałości. I tak, według art. 43g ust. 2 „Gwarancja trwałości nie może przewidywać warunków naprawy albo wymiany mniej korzystnych dla konsumenta niż określone w art. 43d.” Wynika z tego, że jeśli przedsiębiorca w ramach gwarancji trwałości przyznaje konsumentowi uprawnienie żądania naprawy albo wymiany rzeczy, to ta naprawa lub wymiana musi być uregulowana w sposób nie gorszy niż w art. 43d. Naprawa albo wymiana musi zatem być nieodpłatna, nastąpić w rozsądnym czasie, bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta, z uwzględnieniem specyfiki towaru oraz celu, w jakim konsument nabył towar, a odbiór towaru musi nastąpić na koszt przedsiębiorcy. Także ewentualny demontaż i późniejszy montaż towaru (jeśli towar został zamontowany przez konsumenta przed ujawnieniem braku zgodności z gwarancją) następuje na koszt przedsiębiorcy.

Nowelizacja precyzuje także minimalne elementy, które musi zawierać oświadczenie gwarancyjne:

– wyraźne stwierdzenie, że w przypadku braku zgodności rzeczy sprzedanej z umową kupującemu z mocy prawa przysługują środki ochrony prawnej ze strony i na koszt sprzedawcy oraz że gwarancja nie ma wpływu na te środki ochrony prawnej;

– nazwę i adres gwaranta;

– opis procedury, której uprawniony ma przestrzegać, aby móc skorzystać z gwarancji;

– wskazanie rzeczy, których dotyczy gwarancja;

– warunki gwarancji.

W konsekwencji obecne karty gwarancyjne wymagają rewizji pod kątem zgodności z ww. minimalnymi elementami oświadczenia gwarancyjnego.

Uchylenie przepisów o roszczeniach sprzedawcy w związku z wadliwością rzeczy sprzedanej

Od 1 stycznia 2023 r. przestaną obowiązywać przepisy Kodeksu cywilnego regulujące regresowe uprawnienia sprzedawcy w związku z wadliwością rzeczy sprzedanej. Od tej pory, jeśli sprzedawca poniesie koszty w związku ze sprzedażą rzeczy niezgodnej z umową, jeśli odpowiedzialność za tę niezgodność ponosi wcześniejszy sprzedawca, w tym producent, uprawnienia regresowe sprzedawcy podlegać będą ogólnym przepisom Kodeksu cywilnego. Można więc uznać, że sprzedawca będzie miał roszczenia przysługujące z rękojmi względem poprzedniego sprzedawcy, od którego kupił towar.

Wejście nowelizacji w życie – termin

Nowelizacja wchodzi w życie w dniu 1 stycznia 2023 r. Jednak do umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru zawartych przed tym dniem stosuje się przepisy dotychczasowe.

Jeśli jesteś zainteresowany kwestią nowych przepisów dotyczących rękojmi skontaktuj się z nami mailowo kancelaria@gkglegal.pl lub za pośrednictwem formularza.

Przeczytaj również